Ένα τραγούδι για την κηδεία σου

Εγώ τα έκανα δύο. Πιστεύω ότι όλοι θα ήθελαν να ακουστεί κάτι που οι ίδιοι έχουν επιλέξει (σιγά λες και θα το ακούσουν) για δικούς τους λόγους. Η αλήθεια είναι οτι τα δύο παρακάτω δεν είναι αντιπροσωπευτικά του "είδους", υπάρχουν άπειρα που μιλούν γι'αυτον (ναι για τον θάνατο λέω) πολύ πιο "περιγραφικά", ποιητικά η σκοτεινά, υπάρχουν υπέροχες μουσικές-φωνές-μελωδίες (για να ραγίσουν και οι πέτρες), αυτήν την περίοδο όμως, σκαλίζοντας τα δισκάκια μου είπα αυτά είναι, αυτά θέλω να ακούγονται τοοοοοοτε που η στάχτη μου θα σκορπίζεται στη θάλασσα η καλύτερα στον ουρανό. Το πιο πιθανό είναι να αλλάξω πάρα πολλες φορές γνώμη αλλά ας κάψω κανα δισκάκι απο τώρα...Για να τελειώσω με τα μακάβρια, το πρώτο το έχει γράψει ο Thom Yorke βρήκα και σχετικό βίντεο, το δεύτερο ο Παντελής Ροδοστόγλου (δεν βρήκα τίποτα).

1)


2)
Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός
Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
εξουθενομένος από τα έργα και τις μέρες σου
θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Αραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας.
Αραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!
Παραχωρώ τ' άθλιο κορμί μου τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι
Θέ μου, πώς ξεραθήκαν έτσι οι πληγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί και λεγεωνάριοι
Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
για την αγάπη που με βύθισε στον πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα
Αραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας.
Αραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!